Migotanie przedsionków

Obraz
patients riding the bike
grey
top_left
Off

Stan zdrowia

Czym jest migotanie przedsionków?

Jest to jeden z rodzajów nieregularnego bicia serca, migotanie przedsionków charakteryzuje się szybkim i nieregularnym rytmem. Powoduje to, że komory otrzymują zbyt mało krwi. Jednocześnie może to prowadzić do zastoju krwi i tworzenia skrzepów w przedsionku. Skrzepy te mogą dostać się do krwiobiegu i dotrzeć do mózgu wywołując udar. Migotanie przedsionków zaburza przewodzenie impulsów elektrycznych do dolnych jam serca. To może wywołać zbyt szybkie, zbyt wolne lub nieregularne bicie serca. Migotanie przedsionków jest najczęstszym zaburzeniem rytmu serca (arytmią). W rozwiniętych krajach dwie osoby na sto doświadczają tego zaburzenia. Wraz ze starzeniem się populacji, migotanie przedsionków będzie stawać się coraz większym problemem.1 Migotanie przedsionków samo w sobie nie jest stanem zagrażającym życiu, jednakże u pacjentów występuje podwyższone ryzyko udaru. Skontaktuj się ze swoim lekarzem, jeśli doświadczasz objawów opisanych poniżej i obawiasz się, że możesz mieć migotanie przedsionków. 


Objawy migotania przedsionków

Jeżeli migotanie przedsionków występuje nagle, a następnie samo z siebie przechodzi (zwane „napadowym migotaniem przedsionków”), wtedy wielu pacjentów nie doświadcza żadnych objawów. U innych pacjentów zaburzenie powoduje nieregularne tętno, nieregularne lub szybkie bicie serca, kołatanie, ból klatki piersiowej, zawroty głowy lub niepokój. Jeżeli serce nie może przepompować wystarczającej ilości krwi, może prowadzić to do uczucia słabości i braku tchu, w szczególności w czasie ćwiczeń. Niektórzy pacjenci doświadczają uczucia niepokoju i strachu w czasie migotania przedsionków. 
Migotanie przedsionków powinno być diagnozowane i leczone możliwie najwcześniej. Nawet jeżeli pacjenci nie doświadczają żadnych objawów, występuje u nich zwiększone ryzyko udaru. Wraz z upływem czasu to zaburzenie również może występować częściej. 


Czynniki ryzyka

Pacjenci o następujących czynnikach ryzyka powinni zgłosić się do lekarza i wykonywać regularne badania kontrolne. Niektóre czynniki ryzyka mogą być złagodzone dzięki leczeniu i zmianie stylu życia.

  • podeszły wiek
  • wysokie ciśnienie krwi (nadciśnienie)
  • przewlekła niewydolność serca
  • rozstrzenie (poszerzenie) serca
  • choroba zastawek serca, w tym zwężenie (stenoza) aorty i zwężenie zastawki dwudzielnej.

Nadczynność tarczycy i cukrzyca, jak również nadmiar alkoholu oraz zaburzenie równowagi elektrolitycznej może prowadzić do migotania przedsionków.


Diagnoza

W celu diagnozy migotania przedsionków lekarz mierzy tętno pacjenta, osłuchuje serce i wykonuje elektrokardiogram (EKG). Wykres EKG przedstawia aktywność elektryczną serca. W większości przypadków to wystarcza do zdiagnozowania migotania przedsionków. 
Jeżeli migotanie przedsionków występuje okazjonalnie i znika samo z siebie, lekarz może nie być w stanie wykryć go w swoim gabinecie. Jeśli nadal podejrzewa się występowanie migotania przedsionków, wtedy u pacjenta wykonuje się EKG, które trwa przynajmniej 24 godziny. Dla długotrwałego monitorowania, nawet do 2 lat, lekarz może wszczepić monitor sercowy taki jak BioMonitor 2.
Lekarz prawdopodobnie również wykona badanie wysiłkowe, aby zobaczyć w jaki sposób serce reaguje na ćwiczenia. Dalsze badania takie jak USG serca, badania krwi czy RTG klatki piersiowej mogą pomóc w wykryciu właściwej przyczyny.
Tutaj możesz dowiedzieć się więcej o możliwościach leczenia migotania przedsionków.


Co mogą zrobić pacjenci, aby poprawić swój stan zdrowia?

Należy zawsze przyjmować zapisane lekarstwa i postępować zgodnie z zaleceniami lekarza. W razie pytań lub wątpliwości dotyczących leczenia należy porozmawiać ze swoim lekarzem lub zasięgnąć drugiej opinii.
Niektóre czynniki ryzyka mogą być obniżone przez zdrowe odżywianie, powstrzymanie się spożywania nawet małych ilości alkoholu i regularne, lecz niezbyt intensywne ćwiczenia.


1 Camm AJ et al. 2012 focused update of the ESC Guidelines for the management of atrial fibrillation. European Heart Journal Nov 2012, 33 (21) 2719-2747; DOI: 10.1093/eurheartj/ehs253 – Needs to be in Vancouver style if keeping citation